وبلاگ عزیزم؛ هر وقت که دلم بی تاب و سرم پُر از فکرهای عجیب و غریب می شود تو اولین جایی هستی که به ذهنم میرسی. تصور کن، دنیا به این درندشتی، با میلیونها میلیون آدم، اما کسی را نداشته باشی تا با آن درد و دل کنی؟! خنده دار نیست؟! اصلا معلوم نیست دارد چه بلایی سر ما آدمها می آید.
از کجا برایت شروع کنم؟ اینکه کلافگی ام از حد گذشته. ناتوان شده ام. اصلا نمیدانم چه میخواهم. تمام کارها را نصف و نیمه رها کرده ام. تمام طول روز را میخوابم. تقریبا یک ماهی می شود که راسل وقت مشاوره گرفته. بر این باور است که مشاور می تواند آرامم کند. هنوز نتوانسته ام خودم را راضی کنم تا با دکتر تماس بگیرم. آخر دکتر از این دل وا مانده چه می داند؟ اصلا مگر می شود توی چند جلسه، زندگی سی و پنج ساله ای را بازگو کرد؟ چی باید گفت؟ از کجا باید شروع کرد؟ وقتی از ابتدا تا همین الان را توی ذهنم مرور می کنم نمی دانم کدام درد را توی اولویت بگذارم و برای دکتر بازگو کنم؟ غم دنیا توی دلم است. غم هایی که نمی شود به هرکس گفت. فقط باید توی دل خودم نگه دارم. نه می شود به بابا گفت. نه مامان. جز این دو آدم هیچ آدم دیگری را نمی شناسم که بتوانند رازم را پیش خودشان نگه دارند. دلِ آنها هم که از دل من تکه و پاره تر. امشب مامان تماس گرفت. تماسش را دیدم اما نتوانستم جواب بدهم. یکساعت بعد بابا تماس گرفت و من فقط به صفحه گوشی خیره بودم و گریه می کردم. دلم می خواست تماس را پاسخ بدهم و بگویم که حالم خیلی خراب است بابا. اما نتوانستم. نشد.
یک روز آخر همین حرفها، نفسم را می گیرند. می دانم.
- ۲۷ مهرماه ۱۴۰۳
- ساعت ۰۲:۰۰ بامداد